چهارشنبه, ۵ تیر ۱۳۹۸، ۱۱:۰۵ ق.ظ
آمادگی
- شایسته است پیش از انجام هر کاری آمادگی لازم را برای آن کسب نماییم ، آمادگی
به ما کمک می کند ، کار با کیفیت بهتری انجام پذیرفته و اثر بهتری را از خود بر
جای گذارد ، و هر چه کار مهمتر باشد ، لزوم آمادگی بیشتر احساس می شود
- معمولاً کسانی که برای کارهای مختلف بدون تهیه مقدمات و آمادگی ، اقدام به
انجام آن می کنند ، کارشان از دقّت لازم برخوردار نبوده و چه بسا انتظاری را که
نیز از آن دارند به وقوع نپیوندد
- برای برخی از افراد پیش می آید که گاه کاری را شتاب زده و بدون آمادگی انجام
دهند ، ولی این موضوع به ندرت اتفاق می افتد ، زیرا برای اکثر کارهای خود ، پیش
بینی لازم را داشته و آنها را با تأمّل و دقت به انجام میرسانند
- حال که چنین است آیا نماز ، و عبادت خداوند یک أمر با اهمیت هست یا نه ؟ اگر
هست (که نظر درست هم چنین است) پس چرا برخی از افراد بدون آمادگی و بدون تأمّل و
اندیشه و بدون بر خورداری از آرامش لازم ، و شتاب زده آن را بجای می آورند ؟ و چرا
به عنوان یک أمر ساده و عادی به آن نگاه نموده و یا حداقل تلاش نمی کنند آمادگی
خود را برای ورود در نماز افزایش دهند ؟! وقتی کسی چنین عبادت می کند ، از عبادت
او چقدر باید انتظارِ أثر بخشی داشت ؟ آیا بزرگانی که الگوی عملی ما در عبادت و
بندگی خداوند بوده اند ، چنین ، خداوند را عبادت می کرده اند ؟!
سه شنبه, ۴ تیر ۱۳۹۸، ۱۲:۳۶ ق.ظ
غرق در خود
- فردی را در نظر بگیرید که در رودخانه ای افتاده و امواج آب او را با خود می برد و چنین فردی نه
فریادی برای کمک سر می دهد و نه تلاشی برای نجات خود ، از طرف دیگر فردی را تصور نمایید که در همین
شرایط ، صدای خود را به کمک خواستن بلند نموده و تلاشی برای رهایی خود از غرق شدن
می کند ؛ در مورد این فرد حداقل احتمال اینکه نجات پیدا کند وجود دارد
- حال شما نمازگزاری را در نظر بگیرید که سیل خروشان افکار و دغدغه های مادی در
حال نماز به او هجوم آورده ونماز گزار را با خود به آن سو که می خواهد می برد و نمازگزار
نیز، خود را به دست این افکار سپرده و تا انتهای نماز با این افکار ،همراهی می کند
و از طرف دیگر و در همین شرایط، نمازگزاری را در نظر بگیرید که با چنین سیلی
مبارزه می کند و هر زمان فکری او را با خود به سویی می برد او تلاش می کند ، تا
خود را از دست این افکارِ مزاحم در حال نماز رهایی بخشد ، و هنگامیکه احساس نا
توانی می کند در درون خود از خداوند یاری می طلبد و خداوند او را یاری می نماید .
دوشنبه, ۳ تیر ۱۳۹۸، ۱۲:۲۴ ق.ظ
شتاب زدگی
- غالباً کاری که از روی شتاب زدگی انجام می شود ، از دقّت لازم بر خوردار نبوده
و احتمال اینکه نتیجه ای مطلوب را به دنبال نداشته باشد وجود دارد ، گر چه در برخی
موارد انسان مجبور می شود کاری را با شتاب انجام دهد .!
- عجول بودن یک ویژگی است که در بسیاری
از رفتار های انسان مصداق دارد ، مواردی چون ؛ غذا خوردن ، سخن گفتن ، راه رفتن ،
قضاوت کردن ، کار انجام دادن و ... ، شتاب
زدگی در این امور پیامد های جسمی ، روانی ، فردی و اجتماعی را به دنبال خواهد داشت که حاکی از آن است که
عجله کردن ، رفتاری است که باید مورد اصلاح قرار گیرد
- عجله کردن اگر به صورت یک عادتِ رفتاری برای فردی در آمده باشد ممکن است در
رابطه ی انسان با خداوند هم تحقّق پیدا کند ، از این رو در عبادتی همچون نماز ،
فردی که با عجله نماز می خواند ، هم ممکن است در انجام افعالِ نماز کوتاهی کند و
آنطور که بایسته و شایسته است آنها را بجا نیاورد و هم در حضور قلب و توجّه به
محتوای نماز ، تاثیر منفی بر جای گذارد
- از سویِ دیگر نماز را با آرامش و تأمّل ، بجای آوردن ، ما را به
حقیقت نماز و بهره برداریِ مطلوب از عبادت نزدیک خواهد کرد ، و توجّه به این معنا ،
ما را بر این می دارد که از شتاب زدگی در انجام ِعبادت پرهیز نماییم
يكشنبه, ۲ تیر ۱۳۹۸، ۱۲:۳۸ ق.ظ
درک حضور
- در هنگام نماز انسان با خداوند ارتباط برقرار می کند ، ولی این ارتباط با دل و
قلب نمازگزار است نه با گوش و چشم ، زیرا خداوند با چشم سر قابل رؤیت نمی باشد و
ما با فکر و دل خودمان با خداوند ارتباط می گیریم
- با فکر خود به سخنانی که در هنگام عبادت بر زبان جاری می کنیم اندیشه نموده و
با دل خودمان حضور و آگاهی او را از خود ، درک می کنیم
- وقتی نمازگزار توجّه نمود که در برابر چه کسی ایستاده و با چه کسی سخن می گوید
، و در مقابل چه عظمتی قرار گرفته ، خواه ناخواه دل او خاشع شده و ادب حضور را
رعایت می کند ، دیگر نمی تواند به هر گونه با خداوند سخن گفته و به هر صورتی ایستاده
باشد
- زمانیکه ما در مقابل انسانی که صاحب مقامی است می ایستیم ، ادب را در ایستادن
، لباس پوشیدن ، نگاه کردن ، گوش دادن و سخن گفتن رعایت می کنیم ، امّا بر اثر جهل
به بزرگی و عظمت الهی ، ممکن است آنطور که
شایسته است خداوند را ستایش و پرستش ننماییم
- گر چه درک حضور خداوند به حال عبادت اختصاص ندارد ، و برخی از بندگانِ عارف
خداوند ، در هر حالی ، حضور خداوند را در کنار خود احساس می کنند ولی این درک حضور ، به هنگام عبادت ، جایگاه ویژه ای دارد ،که امید است توفیق ِآن را خداوند نصیب همه ی بندگان
عاشق وعارف خود بگرداند
